Svo slotar hríðinni. Það liggur krap meðfram fjöruborðinu og sullgarðurinn staðfestir að áhlaupið var grimmt.
Hávellurnar eru órólegar þótt veðrið sé gengið niður. Þær synda í flokkum og stinga sér ótt og títt.
Þessar hávellur hafa sýnilega hrakist undan veðrinu og kunna ekki almennilega við sig; - það er ekki kominn sá tími að vorlognið slétti hafflötinn.
Hann stöðvar bílinn og leggur úti í snjóruðningi – gengur svo alveg niður í fjöruna. Það er greinilega að kólna í veðri – og napurt þrátt fyrir að það sé næstum orðið alveg kyrrt veður. Það er að létta til - næstum alveg sólarbjart – skýin eru grá og þynnast.
Hann opnar myndavélina á símanum og reynir að fanga þessa vorfugla sálarinnar á skjáinn. Það tekst ekki almennilega svo hann snýr sér við og myndar snjóinn, ruðninga og skafla. Að því loknu stingur hann símanum í vasann - með þessum menjum vetrarhörkunnar – og gengur að bílnum.
Hvenær ætli hávellurnar komi til með að synda rólegar á Pollinum þetta árið? – í morgunlogni - þá veit maður að minnsta kosti að það mun koma vor.
Þegar síðvetrarkyrra og spegilsléttur sjórinn lyftir undir stélin á hávellusteggjunum og söngurinn hljómar; a, a – álla; þá ætlar hann sannarlega að setjast við fjöruborðið og leggja við hlustirnar.
Og kannski fer hann þá líka í gúmmískóna og gyrðir sokkana utanyfir buxnaskálmarnar? Alla vega yngist hann um mörg ár - og þó það endist ekki nema smástund - þá verður það sannarlega þess virði. Og kannski fer hann þá líka í gúmmískóna og gyrðir sokkana utanyfir buxnaskálmarnar? Alla vega yngist hann um mörg ár - og þó það endist ekki nema smástund - þá verður það sannarlega þess virði.